A w dniu dzisiejszym wspomnimy nieco o postępowaniu sądowo-administracyjnym i przydatnym spojrzeniu na zasady zaskarżenia bezczynności organów.
Przykładowy mini kazusik.

Stan faktyczny.
Zainteresowany X wniósł do organu administracji Y zapytanie celem udostępnienia mu określonej informacji publicznej, zaś organ Y w żaden sposób na wspomniane zapytanie nie odpowiedział. Brak jakiejkolwiek reakcji organu zostało zasadnie poczytane jako jego bezczynność.

Stan prawny.
Zgodnie z art. 3 § 1 i § 2 pkt 8 ppsa, sądy administracyjne orzekają w sprawach skarg na bezczynność organu, natomiast dalsze przepisy ppsa statuują zasadę uprzedniego zaskarżenia bezczynności przez stronę postępowania – patrz.

Art. 52 § 1 i § 2 ppsa - Skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie, oraz

art. 37 § 1 k.p.a., na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Dotychczasowe orzecznictwo – przykład przeważającego poglądu.

Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 maja 2014 r., II OSK 1083/14

Złożenie zażalenia lub wezwania do usunięcia naruszenia prawa w trybie przewidzianym w art. 37 § 1 k.p.a. stanowi przesłankę skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania, gdyż jest to środek zaskarżenia w rozumieniu art. 52 § 2 p.p.s.a.

Odmienny pogląd kreowany przez judykaturę.

Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lipca 2014 r., I OZ 522/14

Wniesienie skargi na bezczynność podmiotu zobowiązanego w zakresie udostępnienia informacji publicznej nie musi być poprzedzone jakimkolwiek środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej, ani wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, o jakim mowa w art. 52 § 3 p.p.s.a.

Jakie może być ku temu uzasadnienie (którego niestety zabrakło w w/w orzeczeniu).

U.d.i.p., jako ustawa szczególna, reguluje w sposób kompleksowy kwestie związane z prawem dostępu do informacji publicznej. Wobec tego to jej uregulowania decydują o trybie postępowania w tych sprawach, a przepisy k.p.a. znajdują zastosowanie tylko wtedy, gdy przepisy tej ustawy tak stanowią. U.d.i.p. odsyła do przepisów k.p.a. jedynie w art. 16 ust. 2, a więc należy wyłączyć stosowanie przepisów tego Kodeksu do faz poprzedzających wydanie decyzji. Tym samym w przypadku bezczynności w sprawach dotyczących udzielania informacji publicznej przepis art. 37 k.p.a. nie może w ogóle mieć zastosowania. Środków zaskarżenia w razie bezczynności nie przewiduje też omawiana u.d.i.p. Oznacza to, że w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej przepisy art. 52 § 1 i § 2 p.p.s.a. nie mogą być stosowane. Ta ostatnia uwaga dotyczy również art. 52 § 3 i § 4 p.p.s.a., gdyż tryb przewidziany w tych przepisach odnosi się do aktów i czynności, a nie bezczynności podmiotu zobowiązanego w zakresie podejmowania aktów i czynności, o jakich mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.